nedensizdir özlem

Bir kağıt kesiğiydi düşlerim ve sen en çok uyandığımda acıtırdın

Martıların çığlığı yırtardı geceyi,

Ben en çok sen susarken ağlardım

Sen benim için gözlerimi kapadığımda gördüğüm güneşimdin,
her döndüğümde sana beni yakardın, 
bir kibrit kıvılcımıydı bedenin, tenin tenime değerdi, işte ben o an yanardım

Yalnızlıktı büyüten geceyi, ben buzlu bir camın ardından günün doğmasını beklerdim

yağmur damlardı gözlerime,

yokluğun yüzüme tokat gibi vururdu, soğuktan değil acısından titrerdim,

Sen yine gelmezdin, ben seni bulutlardan düşercesine özlerdim

aklıma her geldiğinde gidişin, kanardı o ince kağıt kesiği düşlerim,

Seni göremediğimde hep bir nedenin olurdu ama ben seni nedensiz de özlerdim

unutmanın laneti

Sararan bedenlerin solan vedasıdır hazan
Yaprak dökümü misali, her giden ömrüne eklenir de gider
Eskitilmiş hatıralara gebedir sonbahar
ve insan en çok bu zamanlarda büyür derler

Temasında bile hüzün vardır

Kuşlar bile göçer, sen kalırsın
Bazen bir çözüm, dayanacak güç ararsın
Alkol ile yıkayıp da temizleyemediğin anılara
Bazen de göçen değil, kalan kuşlar çözüm olur
Unutamayan o ayık kafalara


Mesela seni kızdıran kötü anlar gelirse aklına
İşte o an kargalar gelsin gözünün önüne
Anıların üzerine saldıran, simsiyah ve yüzlercesi
Böylece kork düşünmekten, uzaklaş hemen günümüze

Yada seni tebessüm ettirecek  güzel anılar gelirse aklına

Ki onlar anıların en tehlikelisidir
Yakalarlar seni en zayıf yerinden, anılarından, yaralarlar


İşte o an da kelebekleri düşün
düşlerin üzerine konan, ömrü tek gün olan, mavi benekli kelebekleri
yüzlercesi örtsün o güzellikleri, sarkamasın düşlerin ertesi güne

hatırlayacaksan kargaları hatırla, kelebekleri sev sen yine

onlar uçsun bir müddet senin gökyüzünde

ve unutma ki;
panzehri birinde saklı olan, iki kişilik bir hastalıktır hatırlamak

ve unutma ki;
yerine gelince de bir lanettir,
şimdi ayrı ama bir zamanlar aynı seven o gönüller için unutamamak...

sessizdir özleyenler...

bir bahar havasında hayatına gireni, kış günü kaybetmeyi göze alırsın

çünkü bilirsin ki güneş ile açanı, yağmurlar sürükler

 

bir ağaç kökü kadar güçlüyken,

asfaltında yürüyen özleyenleri oldukça sessizleşir, soğur sokaklar

ve hiç bir özleyen, soğuyan bir şehri sis kapladığında bağıracak kadar güçlü değildir

 

artık gitmeli der insan, yanına sadece sevdiği şarkıları da almalı

ve üşütmemek için sıkı sıkı dinlemeli onları

 

 

artık zaman senin için gökyüzünden düşen pimi çekilmiş bir bomba gibidir

ve geçmiş her tenine değdiğinde öldürmeyen bir cinayet sebebidir

korkularım

ruhumda biriktirdiğim yalnızlık tortusudur yokluğun

ben, en fazla sensizlikte kelimeler boğazıma takıldığında susarım
hayallerimi kesen paslanmış bir oraktır korkularım
ben artık sana dokunamadığımda değil, her hatırladığımda kanarım

özleyen gidemez

kuşkularından doğan keşkeleri vardır her gidenin,

her giden, senden cevabını alır da gider
bir gün gelir,
o gidenler de geri gelir,
gelen güçsüz gelmiştir
artık sıra sendedir
kızdığın kadar değil özlediğin kadar terkedersin

otuzaltı

36, kimi için memleketinin plakası, kimi için aradığı ayakkabının numarasıdır, kiminin özgürlük için saydığı kalan günü, kiminin sevdiği oyuncunun sırt numarasıdır odasına astığı,

benim için mi, eskitilen yılların ardından kazanılan koca bir tecrübenin sayısal karşılığıdır
ama en önemlisi yarım kalan umutların yarına hala devam edebildiğidir...

hayır diyememek

özleyen insanın hayatında “hayır” tedavülden kalkmış bir duygu birimidir ve belki de söylenemeyen her "evet" aslında söylenmesi daha hayırlı olan bir hayır'ı barındırır...